Nowa Fala
 
Encyklopedia PWN
Nowa Fala, fr. Nouvelle Vague Wymowa,
nurt w filmie francuskim, zainicjowany na przełomie lat 50. i 60.
(głównie w miesięczniku „Les Cahiers du cinema” redagowanym przez A. Bazina) lub realizatorów filmów dokumentalnych. Filmy Nowej Fali, wykorzystujące często doświadczenia nowej powieści, nacechowane subiektywizmem, dotyczyły głównie psychologicznych, moralnych i obyczajowych problemów współczesności; stylistycznym ich wyznacznikiem była swoboda dramaturgiczna scenariusza (np. nowa technika narracji), częste odrzucanie scenopisu na rzecz improwizacji na planie, nowe zasady techniki zdjęciowej i montażu. Czołowe osiągnięcia Nowej Fali: Hiroszima moja miłość Resnais (1959), Do utraty tchu (1960) i Męski, żeński (1965) Godarda, Czterysta batów (1959) i Kuzyni (1959) Chabrola. W połowie lat 60. Nowa Fala ustąpiła innym prądom; należała do ciekawszych zjawisk artystycznych współczesnego filmu; oddziałała silnie na kino światowe.
Bibliografia
M. RACZEWA Nowa fala i nowa powieść, Kraków 1974.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia