Nepal. Literatura.
państwo w Azji Południowej, w Himalajach, bez dostępu do morza
Nepal. Literatura
Encyklopedia PWN
Do 2. poł. XVIII w., przed opanowaniem Nepalu przez plemię Gurkhów (przeł. 1768 i 1769), piśmiennictwo nepalskie posługiwało się językami sanskr., newari i nepali. Powstawały wówczas przede wszystkim teksty rel. i kroniki. Literaturę piękną zaczęto tworzyć w XIX w. Około 1830 pojawiła się grupa poetów, wykorzystujących ind. formy poet. i motywy lit. i posługujących się wysoko zsanskrytyzowanym językiem. W poł. XIX w. powstała nepalska wersja Ramajany Banubhakty, ceniona za realist. opisy i styl oddający lokalny koloryt języka. Na pocz. XX w. tworzył poeta Lekhnath Paudyal, który w twórczości posługiwał się prostym, mówionym językiem i wykorzystywał rytm popularnych pieśni nepalskich. W latach 30. tworzyli poeci Balkrishna Sama oraz — uznany za najwybitniejszego współcz. poetę — Lakshmiprasad Devkota; odrzucili oni tradycyjne wzorce sanskr. i zaczęli, zarówno w prozie jak i w poezji, posługiwać się formami zaczerpniętymi z literatury zachodniej (dramat, opowiadanie). Tradycyjne motywy ustąpiły miejsca współcz. problemom i postulatom przeprowadzenia reform społ. (twórcy nowel: Vishveshvaprasad Koirala, Bhavani Bhikshu).
