Narodowa Partia Robotnicza (NPR),
centrowe ugrupowanie robotnicze, działające 1920–37;
Narodowa Partia Robotnicza
Encyklopedia PWN
powstała z połączenia Narodowego Związku Robotniczego z Nar. Stronnictwem Robotników (z byłego zaboru pruskiego); w początkach działalności miała znaczne wpływy, zwłaszcza w Wielkopolsce, na Pomorzu, w Łodzi i okolicach, w Zagłębiu Dąbrowskim; NPR postulowała stopniowe wprowadzanie reform społ. w ramach istniejącego ustroju i głosiła solidaryzm klasowy; do przewrotu majowego 1926 brała udział w rządach; 1926 z NPR wydzieliła się NPR-Lewica (Narodowe Stronnictwo Pracy, m.in. A. Ciszak, K. Dagnan, L. Waszkiewicz), która poparła J. Piłsudskiego; NPR stopniowo stawała się partią opozycyjną, 1929–30 weszła do Centrolewu, 1935 bojkotowała wybory do sejmu, jej przywódcy byli współtwórcami Frontu Morges; 1937 połączyła się z częścią ChD w Stronnictwo Pracy; inni gł. działacze: A. Chądzyński, K. Popiel, S. Wachowiak; organy prasowe: „Sprawa Robotnicza”, „Głos Robotnika”, „Obrona Ludu”, „Prawda”.
