Popiel Karol, ur. 28 X 1887, Rzochów k. Mielca, zm. 6 VI 1977, Rzym,
polityk, publicysta;
Popiel Karol
Encyklopedia PWN
fot. Archiwum Ilustracji WN PWN SA © Wydawnictwo Naukowe PWN
przed I wojną świat. w obozie nar.-niepodległościowym, współtwórca Pol. Drużyn Strzeleckich; podczas I wojny świat. m.in. w Legionach Pol. i CKN; 1918–21 pracownik Minist. Spraw Wewn.; współzał. (1920) i jeden z przywódców NPR; 1922–27 poseł na sejm; po przewrocie majowym 1926 opowiadał się za umiarkowaną współpracą z nową władzą, wkrótce przeszedł do opozycji; działacz Centrolewu i Frontu Morges; więzień brzeski; od poł. lat 30. bliski współpracownik W. Sikorskiego; współzał. (1937) i przywódca Stronnictwa Pracy (SP); redaktor i wydawca wielu pism, m.in.: od I 1920 tyg. NZR „Sprawa Robotnicza”, dzienników NPR, od VII 1920 „Głosu Robotnika” w Toruniu i 1926–27 „Głosu Codziennego” w Warszawie, od 1929 opozycyjnego tyg. „Placówka”, 1937–38 redaktor nacz. dziennika SP „Nowa Prawda” i „Nowa Rzeczpospolita”; w czasie II wojny światowej od X 1939 w Paryżu, od VI 1940 w Wielkiej Brytanii; po napaści Niemiec na ZSRR zwolennik normalizacji stosunków pol.-sowieckich; w rządzie W. Sikorskiego m.in. min. sprawiedliwości, w rządzie S. Mikołajczyka min. odbudowy administracji publicznej (VIII 1943–XI 1944); VII 1945–VII 1946 na czele SP w kraju; 1945–VII 1946 poseł do KRN; 1947 wobec braku możliwości dalszego legalnego działania emigrował do USA; na emigracji na czele SP; współpracował z Unią Chrześc.-Demokr. Europy Środkowej, Międzynar. Unią Chrześc. Demokratów; zabiegał o uznanie przez kraje zachodnioeur. granicy na Odrze i Nysie Łużyckiej; od 1962 w Rzymie; Na mogiłach przyjaciół (Londyn 1966), Od Brześcia do Polonii (Londyn 1967), Generał Sikorski w mojej pamięci (Londyn 1978), Wspomnienia polityczne (1983).
