Liban. Literatura

Liban. Literatura.

Do poł. XIX w. literatura Libanu stanowiła nierozłączną część klas. literatury arabskiej. W 2. poł. XIX w. Liban był jednym z gł., oprócz Egiptu, ośr. odrodzenia arab. (nahda); jednocześnie coraz wyraźniej dawali znać o sobie pisarze chrześc., co stało się cechą charakterystyczną literatury tego wielorel. kraju. Podobnie jak w innych krajach regionu duże znaczenie w kształtowaniu się nowocz. form lit. miały przekł. z języków europejskich. W tym czasie rozpoczęli działalność wybitni przedstawiciele różnych dziedzin piśmiennictwa: zwolennik tradycji N. al-Jadidżi oraz nazywany pionierem odnowy B. al-Bustani. Libańczycy żyjący na emigracji w Egipcie stali się twórcami arab. powieści hist. (Dż. Zajdan, A. Farah). W 2. i 3. dekadzie XX w., wywodzący się gł. z Libanu twórcy szkoły syryjsko-amerykańskiej przyczynili się do odnowy poezji arab. w duchu romant.; w prozie rozwijał się nurt relist. (O. Fachuri, T.J. Awwad), wiejski (M. Abbud) i społ.-polit. (S. Idris) — kierunek ten zaczął przeważać w prozie Libanu w latach 60. i 70.; w latach 80. wielu pisarzy poświęciło swoje utwory problematyce palestyńskiej; kwestię praw kobiet poruszała m.in. pisarka i poetka Gh. as-Samman; natomiast wśród poetów do najwybitniejszych należą Adonis i Ch. Hawi.

Marek M. Dziekan