Liban. Sztuka
 
Encyklopedia PWN
Liban. Sztuka.
W starożytności obecny Liban był kolebką cywilizacji fenickiej ze słynnym portowym miastem Sydonem, a także jego kolonią — Tyrem, który z czasem stał się najważniejszym ośr. polit. i handl. Fenicjan. Teren dzisiejszego Libanu stanowił obszar ekspansji wielu ludów; podbity w VIII w. p.n.e. przez Asyryjczyków, a następnie kolejno przez: Babilończyków (605 p.n.e.), Persów (539 p.n.e.), Macedończyków pod wodzą Aleksandra III Wielkiego (333 p.n.e.), Rzymian (64 r. p.n.e.) oraz Arabów (VII w.). Sztukę hellenistyczną i rzymską na terenie Libanu cechuje połączenie elementów klas. i orientalnych, czego przykładem jest kompleks świątyń w Baalbek, mieście zał. przez Fenicjan jako miejsce kultu boga Baala, w okresie hellenistycznym przemianowanym na Heliopolis, które rozkwit przeżywało jako rzymska kolonia, zwłaszcza w II w. n.e.; wśród pozostałości zwraca uwagę przede wszystkim ogromne sanktuarium poświęcone Jowiszowi, Wenus i Merkuremu; zachowało się również wiele budowli chrześc. z III–IX w. oraz z okresu wypraw krzyżowych (zamki w Byblos i Tyrze, XII w.), a także z 2. poł. XIX w. Od 1966 w Libanie prowadzą wykopaliska także pol. archeolodzy, m.in. w Chhim, gdzie odkryto rzymską świątynię, kompleks mieszkalny, 2 prasy oliwne oraz bizant. bazylikę z mozaikami.
Sztukę muzułm., rozwijającą się od VII w., reprezentują ruiny m. Andżar (pocz. VIII w.), a także pałace emirów w stylu tur. z XIX w. Współcześnie wielu artystów nawiązuje do dawnych tradycji sztuki arab. (np. kompozycje kaligraficzne), sztuki tur. (wzornictwo tkanin) oraz sztuki antycznej (wyroby ze szkła).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia