Kierownictwo Dywersji, Kedyw,
pion walki bieżącej AK,
Kierownictwo Dywersji
Encyklopedia PWN
utworzone na przeł. 1942 i 1943 (formalnie 22 I 1943) ze Związku Odwetu, Wachlarza, Tajnej Organizacji Wojskowej i Grup Szturmowych Szarych Szeregów; działało na szczeblu KG oraz komend: obszarów, okręgów, inspektoratów i obwodów; liczyło kilka tysięcy żołnierzy (1944), w tym ok. 1,5 tys. w dyspozycji KG AK; komendant Kedywu podlegał bezpośrednio Dowództwu AK i wchodził w skład Kierownictwa Walki Konspiracyjnej, następnie Kierownictwa Walki Podziemnej; komendanci Kedywu: 1942–44 pułkownik E. Fieldorf („Nil”), 1944 podpułkownik J. Mazurkiewicz („Radosław”); oddziały dyspozycyjne Kedywu (m.in. „Motor”, „Miotła”, „Parasol”) prowadziły: sabotaż w gospodarce wojennej, dywersję kol. („Jula”, „Wieniec”), akcje odwetowe na funkcjonariuszy okupacyjnych władz niem. (m.in. gen. F. Kutscherę), uwalnianie więźniów (Arsenał warszawski), uderzenia na strażnice na granicy GG i ziem pol., wcielonych do III Rzeszy („Taśma”), zdobywanie broni i pieniędzy („Góral”); w okręgach tworzono oddziały partyzanckie (zgrupowanie J. Piwnika „Ponurego” na Kielecczyźnie); 1944 w okresie powstania warsz. oddziały dyspozycyjne Kedywu KG AK utworzyły zgrupowanie „Radosław” walczące na Woli, Starym Mieście, Powiślu i w Śródmieściu.
