Związek Odwetu (ZO), właśc. Związek Odwetowy,
pion walki bieżącej ZWZ, utworzony 20 IV 1940;
Związek Odwetu
Encyklopedia PWN
szef ZO — podpułkownik F. Niepokólczycki („Teodor”); ZO dążył do osłabienia potencjału wojennego wroga (ograniczenia produkcji przem. i obniżenia wydajności pracy, niszczenia zapasów paliw oraz materiałów wojennych), organizował samoobronę i odwet przeciwko terrorowi okupanta; powołano zespoły sabotażowe w dużych przedsiębiorstwach przem. i patrole dywersyjne, w tym kobiece patrole minerskie, 1942 rozbudowany w oddziały dyspozycyjne KG ZO, m.in. Oddział Specjalny „Jan” („Osjan”), oddział „Dysk” (Dywersja i Sabotaż Kobiet), jesienią 1942 włączone w skład powołanego VII 1942 Oddziału Dyspozycyjnego ZO „Motor” (dow. mjr W. Kiwerski — „Lipiński”), któremu XI 1942 podporządkowano również Oddział Specjalny „Jerzy” (Grupy Szturmowe Chorągwi Warsz. Szarych Szeregów); po odwołaniu II 1941 rozkazu ograniczenia działalności zbrojnej ZWZ, wyd. przez Nacz. Wodza po klęsce Francji VI 1940, ZO przeprowadził kilkaset tys. akcji sabotażowo-dywersyjnych, gł. na Śląsku, w Warszawie oraz w woj. krak. i kiel., m.in. X 1942 Wieniec; 1943 ZO połączono z Wachlarzem oraz Organizacją Specjalnych Akcji („Osa”) i utworzono Kierownictwo Dywersji Armii Krajowej.
