Izba Lordów, House of Lords,
izba wyższa bryt. parlamentu;
Izba Lordów
Encyklopedia PWN
powstała po wyodrębnieniu się z Izby Gmin (2. poł. XIV w.), skupiając czł. dawnej rady król.: najwyższych dostojników kośc. oraz świeckich panów feudalnych, a z czasem — dziedziczną arystokrację (parów Anglii). Od XVI w. traciła stopniowo znaczenie na rzecz Izby Gmin; 1649–60 zniesiona w okresie republiki; w XVIII w. miała znaczny wpływ na obsadę i politykę rządu, tracony stopniowo w XIX w.; 1911 i 1949 jej kompetencje ograniczono do prawa czasowego wstrzymywania uchwalania ustaw (z wyjątkiem finansowych) oraz uprawnień sądowniczych (sąd apelacyjny); członkami Izby Lordów są parowie świeccy (dziedziczni i — od 1958 — dożywotni, od 1963 także kobiety) oraz duchowni (2 arcybiskupów i 24 biskupów Kościoła anglikańskiego); 1999 większość parów dziedzicznych utraciła prawa zasiadania w Izbie; łączna liczba nie jest stała (2000 — 713); obradom przewodniczy lord kanclerz.
