lord
tytuł ang.;
[staroang. hlāford ‘szafarz chleba’, ‘chlebodawca’] 
,
, lord
Encyklopedia PWN
w pierwotnym znaczeniu: właściciel dóbr, majątku ziemskiego, pan domu — wobec tych, którzy są od niego zależni; od średniowiecza tytuł używany wobec władców i feudalnych seniorów, w tym zwłaszcza wobec feudałów będących bezpośrednimi wasalami Korony (baron); stąd stał się ogólnym tytułem wszystkich parów królestwa (par), którzy zostali też czł. wyższej izby Parlamentu (l. świeccy i l. duchowni; Izba Lordów). Tytuł l. pozostał w użyciu, mimo rozbudowy w XIV–XV w. hierarchii tytułów feudalnych (arystokratycznych), stosowany jako mniej formalna alternatywa tytułów: księcia (duke), markiza (marquess), hrabiego (earl) i wicehrabiego (viscount), a jako równorzędny odpowiednik barona; tytuły te są dziedziczone (zawsze przez jedną osobę, zwykle przechodzą z ojca na najstarszego syna) lub otrzymywane od monarchy za zasługi. Tytuł „lord” jest też używany kurtuazyjnie wobec mł. synów książąt i markizów. W kontekście rel.: Lord — Pan (Bóg).
Także część tytułu niektórych wysokich urzędników; m.in.: lord protektor — regent sprawujący władzę w imieniu małoletniego lub niezdolnego do panowania monarchy, także tytuł głowy państwa w okresie Republiki 1653–59; pierwszy lord skarbu (First Lord of Treasury) — tradycyjny tytuł premiera bryt.; lord przewodniczący Rady — przewodniczący Privy Council; pierwszy lord Admiralicji — min. marynarki wojennej; lord mayor — burmistrz wielkich miast.
