Holendrzy
 
Encyklopedia PWN
Holendrzy, nazwa własna Nederlanders,
naród tworzący podstawową ludność Holandii (ok. 15 mln),
mieszkają także w innych krajach Europy Zachodniej, gł. w Niemczech (ponad 100 tys.); ponad 6 mln ludności pochodzenia hol. mieszka w USA, ponad 400 tys. w Kanadzie, ponad 200 tys. w Australii, również w RPA; język niderlandzki; są społeczeństwem silnie zlaicyzowanym, wśród wierzących przeważają katolicy oraz protestanci, gł. ewangelicy reformowani; przodkami Holendrów były plemiona germańskie (Batawowie, Fryzowie, Sasi, Frankowie), które wyparły lub zasymilowały miejscową ludność celtycka (I w. p.n.e.–IV w. n.e. częściowa romanizacja); nar. tożsamość Holendrów formowała się w złożonych warunkach hist. rozwoju Niderlandów i Holandii; w XVII w. Holendrzy byli największą mor. i handl. potęgą eur.; do XVI w. kultura nar. Holendrów rozwijała się pod wpływem gł. flamandzkim, rozkwit w XVII w. (niderlandzka literatura, niderlandzka sztuka), potem oddziaływanie kultury fr., ang., niem.; gł. tradycyjne zajęcia: hodowla bydła, rybołówstwo, handel, włókiennictwo, rzemiosło artyst., ogrodnictwo; na kulturę lud., która ma wiele cech wspólnych z północnoniem. oraz flamandzkim, duży wpływ miała kultura mieszczańska.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia