Goci
 
Encyklopedia PWN
Goci,
lud germański;
w III w. osiedli nad M. Czarnym; w tym czasie podzielili się na Ostrogotów (Goci wschodni) i Wizygotów (Goci zachodni).
Archeologia. Za najwcześniejszy, uchwytny archeol. ślad Gotów jest uznawana kultura wielbarska, która w początkach okresu wpływów rzymskich uformowała się na Pomorzu Gdańskim; w kulturze tej jest czytelna obecność elementów skand. (np. kręgi kam.), co jest zbieżne z przekazaną przez Jordanesa tradycją plemienną, wg której Goci mieli pochodzić ze Skandynawii. Następujące na przeł. II i III w. rozszerzenie się zasięgu kultury wielbarskiej na Mazowszu i Podlasiu jest interpretowane jako ślad wędrówki Gotów i sprzymierzonych z nimi plemion wschodniogermańskich nad M. Czarne i nad dolny Dunaj. Formująca się kultura czerniachowska jest łączona przede wszystkim z Ostrogotami, a kultura Sântana de Mureş, występująca w Siedmiogrodzie i południowych Karpatach, z Wizygotami. Najazdy Hunów u schyłku IV i w V w. wyparły Gotów z dotychczasowych siedzib, źródła archeol. nie dają jednak podstaw do prześledzenia ich dalszej wędrówki. Dopiero z ostatecznych siedzib obu odłamów Gotów: z Hiszpanii (Wizygoci) i z Italii (Ostrogoci) są znane materiały archeol., które można bezdyskusyjnie wiązać z Gotami. W Europie Wschodniej pozostała tylko niewielka grupa Gotów, która w górach Krymu przetrwała aż do podboju tur. w XV w.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia