Hunowie
 
Encyklopedia PWN
Hunowie,
plemię koczownicze, którego migracja zapoczątkowała okres Wędrówki Ludów;
znani od II w. p.n.e. z najazdów na terytorium Chin; w III w. n.e. rozbici przez plemiona Ruanruan (Żuan-Żuan), pod których naciskiem zaczęli przesuwać się na zachód; część z nich, tzw. Biali Hunowie lub Heftalici utworzyli w V w. silną organizację plemienną na terytorium dzisiejszego Afganistanu i wtargnęli do Indii; pozostali Hunowie dotarli (IV w.) do stepów czarnomorskich; ok. 350 podbili oni Alanów, 375 zadali klęskę Ostrogotom, powodując europejską wędrówkę ludów; na początku V w. założył na stepach nad Cisą (Panonia) ośrodek swej organizacji plemiennej i narzucili zwierzchnictwo okolicznym ludom germańskim; do największej potęgi doszli w 1. połowie V w. za panowania Attyli, kiedy ich wpływy sięgały od Kaukazu po Ren, a cesarstwo wschodniorzymskie było zmuszone płacić im daninę; 451 najechali Galię i ponieśli klęskę w wielkiej bitwie na Polach Katalaunijskich (Aecjusz); po śmierci Attyli (453) imperium Hunów błyskawicznie się rozpadło.
Bibliografia
K. DĄBROWSKI, T. NAGRODZKA-MAJCHRZYK, E. TRYJARSKI Hunowie europejscy, Protobułgarzy, Chazarowie, Pieczyngowie, Wrocław 1975;
E.A. THOMPSON A History of Attila and the Huns, Oxford 1948;
L. LAMBIS Attila et les Huns, Paris 1972.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia