Galindowie

Galindowie,

plemię zachodniobałtyjskie wymienione w XIII w. przez krzyżackiego kronikarza Piotra z Dusburga i lokalizowane w zachodniej części Pojezierza Mazurskiego.

Galindowie są powszechnie kojarzeni z ludem Galindai, wspomnianym przez Klaudiusza Ptolemeusza, a łączonym z wielkim skupiskiem stanowisk archeol. z I w. p.n.e.–IV w. n.e. na Pojezierzu Mrągowskim i w Krainie Wielkich Jezior. Pozostawili po sobie liczne rozległe cmentarzyska z bogatym wyposażeniem grobowym, obejmującym m.in. liczne przedmioty pochodzące z cesarstwa rzym. (fibule, monety). Niewątpliwie dobrze rozwinięte kontakty ze światem śródziemnomor. były związane (podobnie jak w przypadku Estów) z handlem bursztynem, wydobywanym z miejscowych złóż. Materiały archeol. wskazują, że w V w. załamało się osadnictwo, zapewne wskutek migracji części Galindów na p Europy, razem z plemionami germańskimi. Źródła pisane z Płw. Iberyjskiego sugerują, że Galindowie towarzyszyli Gotom w ich wędrówce do Hiszpanii. W VI w. na Pojezierzu Mrągowskim pojawiło się specyficzne ugrupowanie kulturowe, które ze względu na nagromadzenie elementów interregionalnych (zapinki płytkowe, okucia pasa z ornamentem tzw. schodkowym, ceramika zdobiona odciskami stempli), można uznać za ślad powrotu do ojczyzny części tych Galindów, którzy wcześniej wzięli udział w wędrówkach Germanów. W końcu VII w. te specyficzne cechy zanikają i kultura Galindów przyjmuje model typowy dla pozostałych ludów zachodniobałtyjskich. W XII w. najazdy Jaćwingów i pol. doprowadzają do rozbicia Galindów; do czasów krzyżackich przetrwały ich tylko niewielkie skupiska. W XIII–XIV w. dawne terytorium Galindów stanowiło nie zamieszkaną tzw. Pustać Galindzką, na której osadzono mazow. chłopów (Mazurów), przodków mazurskiej ludności Prus.