Teodozjusz I Wielki

Teodozjusz I Wielki, Flavius Theodosius, ur. 347, zm. 395,

cesarz rzymski od 379;

dopuszczony do współrządów przez Gracjana po śmierci Walensa (378); 382 po zaciętych walkach zawarł pokój z Wizygotami i osiedlił ich na terenie państwa rzymskiego; 388 osadził na tronie zachodniorzymskim Walentyniana II; 394 pokonał uzurpatora Eugeniusza i objął swym panowaniem całe imperium rzymskie; 381 ogłosił chrześcijaństwo religią panującą; 392 zakazał praktykowania kultów pogańskich (m.in. za panowania Teodocjusza Wielkiego odbyły się ostatnie staroż. igrzyska olimpijskie); 395 dzieląc państwo między synów, Arkadiusza i Honoriusza, ustalił ostateczny podział cesarstwa na wschodnio- i zachodniorzymskie.

Teodozjusz I Wielki, płaskorzeźba przedstawiająca cesarza z rodziną, dekoracja obelisku w Stambule