Wizygoci
 
Encyklopedia PWN
Wizygoci,
lud germański, zachodni odłam Gotów;
w IV w. przyjęli arianizm; pod naciskiem Hunów wtargnęli 375 na teren cesarstwa rzymskiego, 378 pobili wojska rzymskie pod Adrianopolem; po złupieniu Grecji zdobyli 410 Rzym (Alaryk I); pod wodzą Ataulfa i Wallii podbili południową Galię i utworzyli wokół m. Tuluzy własne państwo, zw. tolozańskim (415); następnie rozpoczęli podbój Hiszpanii, gdzie, za panowania króla Euryka, zlikwidowali resztki władzy rzymskiej (469–473); po wyparciu na pocz. VI w. z Galii przez Franków trzonem państwa Wizygotów stała się Hiszpania. Na czele państwa Wizygotów stał król o władzy ograniczonej przez możnowładztwo; podstawę gospodarki stanowiły: rolnictwo, handel, rzemiosło, gł. w rękach obcych; kulturę wizygockiej Hiszpanii rozwijającą się pod wpływem Bizancjum wzbogacili Wizygoci nowymi elementami; po przyjęciu katolicyzmu (587) zostali wchłonięci przez przeważającą ludność rom.; w VII w. kodyfikacja prawa; częste walki o tron i waśnie rel. osłabiły państwo Wizygotów; 711–718 podbili je i zniszczyli Arabowie.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia