Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego (CKRL),
najwyższa władza ruchu ludowego w okupowanej Polsce;
Centralne Kierownictwo Ruchu Ludowego
Encyklopedia PWN
powołane w lutym 1940 przez M. Rataja; koordynowało działania organizacji ruchu ludowego (Stronnictwo Ludowe „Roch”, Bataliony Chłopskie, Ludowy Związek Kobiet, Związek Pracy Ludowej „Orka”), reprezentowało ruch ludowy w instytucjach polskiego państwa podziemnego (Politycznym Komitecie Porozumiewawczym, Krajowej Reprezentacji Politycznej, RJN) i wobec innych partii politycznych; liczyło 4–7 osób (w różnych okresach); przewodniczący: S. Osiecki (do VIII 1944), K. Bagiński (do X 1944), J. Niećko; w ramach CKRL działały komisje: Programowa, Administracyjno-Samorządowa, Gospodarcza, Rolna, Propagandowo-Prasowa, Oświatowa, Informacyjna; w marcu 1945 podjęło decyzję o legalizacji, wstrzymaną po aresztowaniu przywódców państwa podziemnego przez NKWD; zalegalizowało się w sierpniu 1945, po powrocie S. Mikołajczyka do kraju.
