Bóg Ojciec
 
Encyklopedia PWN
nazywanie Boga Ojcem jest ważnym rysem Nowego Testamentu i jednym z podstawowych wyróżników chrześcijaństwa; w wypowiedziach Jezusa było to główne imię Boga; rozróżniał on przy tym własną, synowską więź z Ojcem od relacji między Bogiem jako miłującym Ojcem i ludźmi jako jego dziećmi; według teologicznej terminologii, ukształtowanej na pierwszych soborach (Nicea, Konstantynopol), Bóg Ojciec jest Ojcem w relacji do Syna, Jezusa Chrystusa, który jest odwiecznie zrodzony przez Ojca (ojcostwo ontyczne); Duch Święty pochodzi od Ojca przez odwieczne tchnienie (w teologii zachodniej — od Ojca i Syna: Filioque); na tej podstawie w teologii stwierdza się, że Bóg Ojciec od nikogo nie pochodzi i jest „początkiem bez początku” (łac. principium sine principio); z tej też pozycji Boga Ojca wynika jego ojcostwo względem wszystkich stworzeń. W ikonografii Boga Ojca przedstawia się za pomocą symboli (prawica Boża, słup obłoku lub ognia, tetragram, otwarte oko) oraz figuralnie (w sztuce starożytnej podobnie jak Chrystusa, m.in. według bizantyńskiej „kanonu Przedwiecznego” jako brodatego starca, jako rzeźbiarza lub budowniczego, bądź jako władcę).
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia