Armia Polska we Francji w I wojnie światowej

Armia Polska we Francji w I wojnie światowej, zw. także Armią Hallera (od nazwiska jej nacz. dowódcy), niekiedy błękitną armią (od koloru mundurów),

pol. formacja wojsk. powołana VI 1917 na mocy dekretu prezydenta Francji R. Poincarégo.

W jej szeregach walczyli Polacy zwerbowani w armii fr., ochotnicy ze Stanów Zjedn., Brazylii, z ros. korpusu ekspedycyjnego walczącego we Francji oraz jeńcy z armii niem. i austr.-węg. (ok. 35 tys.); układem z IX 1918 uznana jako „jedyna, samodzielna, sojusznicza i współwalcząca armia polska” objęła formacje wojsk. utworzone poza krajem, m.in. w Rosji; 1. pułk strzelców walczył w Szampanii (VII–VIII 1918), a 1. Dywizja Strzelców od X 1918 na odcinku Rambervillers–Raon-L’Étape; pierwszy dow. — gen. L. Archinard, następnie gen. J. Haller (stąd „armia Hallera”); 1919 liczyła ok. 68,5 tys. żołnierzy; IV–VI 1919 przewieziona do kraju; uczestniczyła w pol.-ukr. działaniach wojennych we wschodniej Galicji i na Wołyniu, następnie stała w pogotowiu przeciw Niemcom (VI 1919); we IX 1919 połączona z wojskiem krajowym.

Haller Józef ze sztabem polskim i francuskim przed frontem kompanii honorowej „błękitnej” Armii pod krakowskim ratuszem, wiosna 1919