Armia Polska we Francji w I wojnie światowej, zw. także Armią Hallera (od nazwiska jej nacz. dowódcy), niekiedy błękitną armią (od koloru mundurów),
pol. formacja wojsk. powołana VI 1917 na mocy dekretu prezydenta Francji R. Poincarégo.
Armia Polska we Francji w I wojnie światowej
Encyklopedia PWN
W jej szeregach walczyli Polacy zwerbowani w armii fr., ochotnicy ze Stanów Zjedn., Brazylii, z ros. korpusu ekspedycyjnego walczącego we Francji oraz jeńcy z armii niem. i austr.-węg. (ok. 35 tys.); układem z IX 1918 uznana jako „jedyna, samodzielna, sojusznicza i współwalcząca armia polska” objęła formacje wojsk. utworzone poza krajem, m.in. w Rosji; 1. pułk strzelców walczył w Szampanii (VII–VIII 1918), a 1. Dywizja Strzelców od X 1918 na odcinku Rambervillers–Raon-L’Étape; pierwszy dow. — gen. L. Archinard, następnie gen. J. Haller (stąd „armia Hallera”); 1919 liczyła ok. 68,5 tys. żołnierzy; IV–VI 1919 przewieziona do kraju; uczestniczyła w pol.-ukr. działaniach wojennych we wschodniej Galicji i na Wołyniu, następnie stała w pogotowiu przeciw Niemcom (VI 1919); we IX 1919 połączona z wojskiem krajowym.
Znaleziono w książkach Grupy PWN
Trwa wyszukiwanie...
