��a��nia
Encyklopedia PWN
teoria tłumacząca właściwości elektronowe ciał stałych w oparciu o mechanikę kwantową.
mit. gr. wnuk i następca króla Teb, Kadmosa, syn jego córki Agaue i Echiona;
peregrini
w prawie rzymskim osoby, które nie były obywatelami rzymskimi ani Latynami;
[łac., ‘cudzoziemcy’],
szwajcarski filozof, psycholog i pedagog.
mat. niepusty zbiór R, w którym określono 2 działania, przyporządkowujące każdej parze (a, b) elementów z R jeden element z R: dodawanie (a, b) 
a+b i mnożenie (a, b) ab; działania te muszą spełniać następujące aksjomaty: 1) R jest grupą przemienną względem dodawania; 2) dla każdego a, b, c ∈ R zachodzi (a + b)c = ac + bc (prawostronna rozdzielność mnożenia względem dodawania); 3) dla każdego a, b, c ∈ R zachodzi a(b + c) = ab + ac (lewostronna rozdzielność mnożenia względem dodawania).
a+b i mnożenie (a, b) ab; działania te muszą spełniać następujące aksjomaty: 1) R jest grupą przemienną względem dodawania; 2) dla każdego a, b, c ∈ R zachodzi (a + b)c = ac + bc (prawostronna rozdzielność mnożenia względem dodawania); 3) dla każdego a, b, c ∈ R zachodzi a(b + c) = ab + ac (lewostronna rozdzielność mnożenia względem dodawania).
Platon, właśc. Arystokles, gr. Plátōn, Aristoklḗs, łac. Plato, Aristocles, ur. ok. 427, prawdopodobnie w Atenach (wg niektórych świadectw na wyspie Eginie), zm. 347 p.n.e., Ateny,
jeden z najsłynniejszych filozofów starożytnych Grecji; uczeń Sokratesa i nauczyciel Arystotelesa, założyciel Akademii Platońskiej.
