peregrini
w prawie rzymskim osoby, które nie były obywatelami rzymskimi ani Latynami;
[łac., ‘cudzoziemcy’],
peregrini
Encyklopedia PWN
peregrini nie mieli zdolności prawnej w zakresie rzymskiego ius civile (ius), nie mieli prawa zawierania formalnych aktów prawnych (majątkowych) ani nie mogli w zasadzie zawierać małżeństw z Rzymianami (conubium); 212 cesarz Karakalla nadał obywatelstwo peregrini, z wyjątkiem peregrini dediticii — obywateli miast-państw, które zostały podbite przez Rzymian i w wyniku zawartego traktatu kapitulacyjnego z Rzymem, i jednoczesnym upadkiem swego miasta, utracili swoje obywatelstwo, a nie otrzymali obywatelstwa rzymskiego.
