wielkość

Encyklopedia PWN

wielkość charakteryzująca układy dyspersyjne związana z wielkością cząstek fazy rozproszonej;

[łac. signalis ‘dający znak’],

telekom. czynnik będący nośnikiem wiadomości, umożliwiający jej przesyłanie na odległość lub rejestrację;

hierarchiczny układ przyrządów pomiarowych służących do pomiarów określonej wielkości fizycznej, uporządkowany wg kolejności i dokładności odtwarzania i przekazywania jednostki miary tej wielkości od przyrządów pomiarowych o większej dokładności do przyrządów mniej dokładnych.

bel, B,

jednostka logarytmicznej miary stosunku dwóch wartości tej samej wielkości, log₁₀(P₁/P₂) — w przypadku mocy albo wielkości proporcjonalnej do mocy, lub log₁₀(A₁/A₂)^k — w przypadku wielkości spełniających zależność P₁/P₂ = (A₁/A₂)^k, przy czym k jest liczbą wymierną, np. równą 2 dla napięcia elektrycznego lub ciśnienia akustycznego;

Einstein

[ạⁱnsztaⁱn]

Albert