tlenek
Encyklopedia PWN
zatrucie tlenkiem węgla (czadem), który łącząc się trwale z hemoglobiną, uniemożliwia wiązanie się jej z tlenem i powoduje niedotlenienie;
stan środowiska wynikający z wprowadzenia do powietrza, wody lub gruntu albo nagromadzenia na powierzchni ziemi substancji stałych, ciekłych lub gazowych albo energii w takich ilościach lub w takim składzie, że może to ujemnie wpływać na zdrowie człowieka, przyrodę ożywioną, klimat, glebę, wodę lub powodować inne niekorzystne zmiany, np. korozję materiałów.
med. pojęcie używane dawniej na określenie uszkodzenia wielu nerwów obwodowych;
zatrucie, intoksykacja,
med. zaburzenie czynności komórek, tkanek lub narządów wskutek działania substancji egzogennych (pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, chem., jadów bakteryjnych) lub pochodzenia endogennego (nadmiar hormonów tarczycy, gestoza, samozatruwanie się metabolitami nie wydalanymi, np. w mocznicy, niewydolności wątroby, gorączce);
ojciec Tadeusza, fizykochemik i technolog;
zgazowanie, półspalanie,
przemiana paliw stałych lub ciekłych w paliwa gazowe przebiegająca pod działaniem tlenu w wysokiej temperaturze, niekiedy w obecności katalizatora;
