zatrucie

zatrucie, intoksykacja,

med. zaburzenie czynności komórek, tkanek lub narządów wskutek działania substancji egzogennych (pochodzenia roślinnego, zwierzęcego, chem., jadów bakteryjnych) lub pochodzenia endogennego (nadmiar hormonów tarczycy, gestoza, samozatruwanie się metabolitami nie wydalanymi, np. w mocznicy, niewydolności wątroby, gorączce);

stopień nasilenia (ostre, podostre, przewlekłe) zatrucia zależy od dawki, siły działania i drogi, którą trucizna dostała się do organizmu (przez przewód pokarmowy, układ oddechowy, skórę, śluzówki, bezpośrednio do krwi). Najczęstsze są zatrucia egzogenne — wskutek dostania się trucizn z zewnątrz, rzadsze endogenne — wywołane zaburzeniami metabolizmu ustroju (np. mocznica). Trucizny wykazują często powinowactwo do poszczególnych układów i narządów, np. tlenek węgla wiąże hemoglobinę, związki rtęci uszkadzają nerki, związki fosforu — wątrobę, a wiele trucizn (np. atropina, alkohol) — układ nerwowy. Objawami nietolerancji są często wymioty, biegunki, poty, gorączka, kaszel, a objawami będącymi wyrazem uszkodzenia narządów np. drgawki, krwiomocz, żółtaczka; w zatruciach przewlekłych występują objawy niewydolności poszczególnych narządów lub układów. Leczenie: usunięcie trucizny z ustroju, zobojętnienie jej lub rozcieńczenie, zwalczanie objawów groźnych dla życia, podtrzymywanie czynności układu krążenia i oddychania.