tkankowa
Encyklopedia PWN
biol. podział redukcyjny jądra komórkowego, prowadzący do wytworzenia haploidalnych komórek płciowych, czyli gamet, u zwierząt tkankowych (oogeneza, spermatogeneza), zarodników u mszaków i paprotników oraz ich odpowiedników u roślin nasiennych (sporogeneza); u organizmów niższych (np. glonów, pierwotniaków) mejoza nie musi być związana z produkcją gamet bądź zarodników i zachodzi w różnych fazach cyklu życiowego (koniugacja, przemiana pokoleń).
MHC układ antygenów, cząsteczki MHC,
glikoproteinowe cząsteczki występujące na powierzchni prawie wszystkich komórek kręgowców, kodowane przez geny głównego układu zgodności tkankowej (MHC geny).
rodzaj tkanki zwierzęcej; jest zbudowana z komórek zdolnych do kurczenia się, odgrywa więc podstawową rolę we wszystkich ruchach.
nadwrażliwość, alergia,
stan, w którym ponowny kontakt z antygenem, np. obcym białkiem, prowadzi do odpowiedzi uszkadzającej tkanki;
neuropatologia
dział anatomii patologicznej (patomorfologii) zajmujący się zmianami tkankowymi w chorobach układu nerwowego;
[gr. neúron ‘nerw’, páthos ‘cierpienie’, lógos ‘słowo’, ‘nauka’],
biolog fr.;
