tektoniczny

Encyklopedia PWN

[gr. óros ‘góra’, génesis ‘pochodzenie’],

geol. wielka, prostolinijna lub łukowata struktura tektoniczna będąca wytworem orogenezy.

geol. sformułowana w latach 60. XX w. i obecnie niemal powszechnie akceptowana teoria wyjaśniająca — w ramach spójnej koncepcji, zakładającej ruch płyt litosfery — rozrost dna oceanicznego, dryf kontynentów, rozwój wielkich struktur tektonicznych oraz przejawy wulkanizmu i sejsmiczności Ziemi.

budinaż

[fr.],

geol. proces podziału ławicy skalnej na izolowane, wydłużone ciała o przekroju soczewkowatym (budiny);

Karpaty, rum. Carpaţii, niem. Karpaten, węg. Kárpátok,

jeden z największych łańcuchów górskich w Europie, położony w jej środkowej części, w Austrii, Czechach, Słowacji, Węgrzech, Polsce, Ukrainie i Rumunii;

kraton

[gr.],

geol. część kontynentu, która w długim przedziale czasu, odpowiadającym zazwyczaj jednemu lub kilku cyklom tektonicznym, nie ulegała intensywnym deformacjom tektonicznym;

petrologia

[gr.],

nauka o skałach, ich właściwościach fiz. i chem., budowie, powstawaniu, przeobrażaniu się i występowaniu w skorupie ziemskiej i płaszczu Ziemi;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>