rozumowaniu
Encyklopedia PWN
scholastyka
filoz. okres w rozwoju filozofii średniowiecznej (IX–XV w.), obejmujący różnorodne kierunki filozoficzne, których cechą wspólną było podejmowanie problemu zgodności prawd wiary chrześcijańskiej z rozumem naturalnym oraz przyjęcie określonej metody badań i wykładu (tzw. metody scholastycznej).
[łac. schola ‘szkoła’, scholasticus ‘uczony’, ‘nauczyciel’, ‘student’, ‘uczeń’],
Spinoza Baruch, Benedictus Despinoza, Benedictus d’Espinoza, ur. 24 XI 1632, Amsterdam, zm. 21 II 1677, Haga,
filozof holenderski, jeden z głównych przedstawicieli nowożytnego racjonalizmu.
problematyka badawcza, której podstawy metodol. wynikają z istnienia wspólnych cech różnorodnych w swej naturze systemów, zjawisk i procesów (fiz., techn., ekon., biol., społ.), co umożliwia jednolite ich traktowanie.
szkoła megarejska, szkoła dialektyków, szkoła erystyków,
szkoła filoz., zał. w IV w. p.n.e. przez Euklidesa z Megary;
szkoła nazw, sofiści, logiści, dialektycy, chiń. mingjia,
szkoła filoz. w chiń. filozofii klas., zajmująca się systematyką pojęć, dociekaniem prawdy i sposobów poprawnego rozumowania.
