rdzenia
Encyklopedia PWN
anat. tylna część mózgu kręgowców, powstała z trzeciego, tylnego, pierwotnego pęcherzyka mózgowego;
walec osiowy, stela,
bot. układ (zespół) tkanek przewodzących (drewna i łyka), miękiszowych i czasem wzmacniających, tworzących wewn. część łodygi i korzenia roślin naczyniowych, należący do budowy pierwotnej rośliny, mniej lub bardziej wyraźnie oddzielony od pierwotnej kory (leżącej na zewnątrz od niego).
technol. w inżynierii materiałowej warstwa powstała na wyrobie w wyniku działania czynników zewn. (nacisku, zmian temperatury, czynników chem., elektr. i in.) związanych z obróbką tego wyrobu;
Watsona–Cricka model DNA
model budowy cząsteczki kwasu deoksyrybonukleinowego (DNA), wg którego cząsteczka DNA ma postać podwójnej helisy (podwójnej spirali), złożonej z 2 przeciwbieżnych łańcuchów polinukleotydów zwiniętych wokół wspólnej osi w taki sposób, że łańcuchy fosfosacharydowe (reszty deoksyrybozy powiązane grupami fosforanowymi) owijają śrubowo rdzeń złożony z zasad purynowych i pirymidynowych.
[m. uotsona krika],
wierzba koszykarska, wiklina, wierzba wikliniarska, Salix cordata,
krzewiaste gatunki wierzby i ich odmiany uprawne, o prostych, elastycznych jednorocznych pędach, zw. prętami, z cienkim rdzeniem, znoszące dobrze coroczne ścinanie i mające zastosowanie w wikliniarstwie.
