przewodzić
Encyklopedia PWN
instalacja stanowiąca połączenie urządzenia elektr. z powierzchnią Ziemi (gruntem);
złącze prostujące, kontakt prostujący,
układ 2 stykających się ze sobą materiałów o różnym charakterze przewodnictwa elektr. (półprzewodniki, metale), mający nieliniową, asymetryczną charakterystykę prądowo-napięciową i związaną z tym zdolność prostowania prądu elektrycznego.
drewno, ksylem,
bot. niejednorodna tkanka przewodząca występująca wewnątrz organów roślinnych (nie dochodząca do ich naturalnej powierzchni) u roślin naczyniowych, charakteryzująca się obecnością elementów trachearnych, rozprowadzająca wodę i sole mineralne;
fototyrystor
tyrystor, w którym przełączenie ze stanu blokowania w stan przewodzenia zachodzi pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (w zakresie widzialnym i podczerwieni).
[gr.],
geofiz. prądy elektr. indukowane w przewodzących warstwach kuli ziemskiej przez zmiany pola geomagnet. o okresach od kilku sekund do kilku tys. lat;
chemik japoński;
