uziemienie

uziemienie,

instalacja stanowiąca połączenie urządzenia elektr. z powierzchnią Ziemi (gruntem);

składa się z uziomu — elementu przewodzącego lub zespołu elementów przewodzących (zwykle rur, taśm lub drutów stalowych ocynkowanych), umieszczonych w gruncie (głęb. 0,3–1 m) i stykających się z nim na dostatecznie dużej powierzchni oraz z metalowego przewodu łączącego uziemiane urządzenie z uziomem; często, jako tzw. uziomy naturalne, wykorzystuje się znajdujące się pod ziemią metalowe rurociągi wodne, powłoki kabli i metalowe części konstrukcji budowlanych. Najważniejszą cechą u. jest jego opór elektr., którego wartość powinna być jak najmniejsza (zwykle mniejsza od 4 Ω); zależy on przede wszystkim od oporu elektr. przejścia (styku) między elementem przewodzącym a gruntem, a także od oporu elektr. właściwego elementu przewodzącego i gruntu (do gruntów o dużym oporze elektr. właściwym wprowadza się substancje zwiększające jego przewodnictwo, np. sól kamienną). Rozróżnia się u.: robocze, ochronne, odgromowe, przepięciowe, pomiarowe i in. U. robocze stosuje się w celu zapewnienia właściwej pracy urządzeń elektr. w warunkach normalnych lub awaryjnych; zadaniem u. ochronnego jest niedopuszczenie do pojawienia się i utrzymywania przez dłuższy czas na metalowych częściach urządzenia elektr. niebezpiecznego dla ludzi napięcia względem powierzchni Ziemi; u. odgromowe służy do ochrony obiektów (budynków, urządzeń) przed skutkami wyładowań atmosferycznych.