przewodzenia
Encyklopedia PWN
układ połączeń elektrycznych zawierający też niekiedy inne elementy elektryczne (np. rezystory, cewki elektryczne), wykonany w określony sposób na powierzchni wspólnego podłoża elektroizolacyjnego.
elektron. półprzewodnikowy przyrząd przełącznikowy, jednokierunkowy, o 3 końcówkach (elektrodach): anoda A, katoda K i bramka G;
fototyrystor
tyrystor, w którym przełączenie ze stanu blokowania w stan przewodzenia zachodzi pod wpływem promieniowania elektromagnetycznego (w zakresie widzialnym i podczerwieni).
[gr.],
dioda elektroluminescencyjna, ang. Light Emitting Diode (LED, DEL), dioda świecąca,
dioda półprzewodnikowa złączowa (ze złączem p–n), emitująca promieniowanie elektromagnetyczne w zakresie opt. (widzialnym lub bliskiej podczerwieni) w wyniku zamiany energii nośników prądu (elektronów, dziur) na energię promieniowania (fotonów) w procesie rekombinacji promienistej.
przyrząd półprzewodnikowy o strukturze czterowarstwowej p-n-p-n, mający 2 końcówki (elektrody): anodę (A) i katodę (K);
bot. zbiorowa nazwa komórek (martwych) przystosowanych do przewodzenia wody, ze zdrewniałą wtórną ścianą, wykształconą w postaci listw lub pokładu zaopatrzonego w lejkowate jamki;
