procesowe
Encyklopedia PWN
prawnik; specjalista w dziedzinie prawa i procesu karnego oraz logiki prawniczej;
litis contestatio
w procesach rzym. — legisakcyjnym i formułkowym, pierwsze stadium postępowania przed urzędnikiem jurysdykcyjnym, gł. pretorem, kończące się formalnym ugruntowaniem sporu; dawało to sędziemu prywatnemu legitymację do orzekania.
[łac., ‘zawiązanie sporu’, ‘utwierdzenie sporu’],
ne bis in idem procedatur
zasada procesowa, zgodnie z którą nie wolno wszczynać procesu w sprawie już raz na drodze procesowej rozstrzygniętej.
[łac., ‘nie można dwukrotnie w tej samej sprawie wszczynać postępowania’],
prawo przedstawiciel procesowy oskarżonego (podejrzanego, skazanego) obowiązany do podejmowania całokształtu czynności procesowych korzystnych dla osoby reprezentowanej, zmierzających do odparcia oskarżenia lub złagodzenia odpowiedzialności karnej;
prawnik; specjalista w dziedzinie prawa adm., prawa cywilnego i procesu cywilnego, adwokat;
prawo strona postępowania karnego (osoba lub organ składający skargę) występująca do sądu z żądaniem ukarania oskarżonego za popełnienie przestępstwa oraz popierająca oskarżenie w toku postępowania karnego;
