popytu
Encyklopedia PWN
konkurencja
ekon. proces, w którym uczestnicy rynku, dążąc do realizacji swych interesów, próbują przedstawić oferty korzystniejsze od innych ze względu na cenę, jakość, warunki dostawy i inne charakterystyki, wpływające na decyzję zawarcia transakcji.
[średniow. łacina concurrentia ‘współzawodnictwo’],
w teorii ekonomii model oparty na założeniach, że przedmiotem obrotu jest dobro homogeniczne, popyt i podaż są tak rozdrobnione, że konsumenci i producenci nie mają wpływu na cenę, nie występują bariery wejścia i wyjścia z gałęzi, ceny pełnią funkcję informacyjną; w takich warunkach produkcja jest największa, ceny najniższe;
ekon. pieniężna równowartość dóbr i usług zaspokajających potrzeby konsumpcyjne jedno- lub wieloosobowych gospodarstw domowych;
forma handlu osiadłego i okrężnego, charakterystyczna dla średniowiecza, występująca także obecnie;
gałąź gospodarki narodowej obejmująca zagospodarowanie, pielęgnowanie, ochronę, użytkowanie i odnawianie lasów w celu stałego pozyskiwania drewna i in. użytków leśnych oraz wykorzystywania zdrowotnych i ochronnych wartości lasów; także zespół nauk leśnych stanowiących teoret. podstawę gospodarki leśnej.
kierunek ekonomiczny, zwany też szkołą równowagi ogólnej lub szkołą matematyczną, powstały w latach 70. XIX w. na politechnice w Lozannie, w ramach neoklasycznego nurtu w ekonomii.
