lozańska szkoła w ekonomii
 
Encyklopedia PWN
lozańska szkoła w ekonomii,
kierunek ekonomiczny, zwany też szkołą równowagi ogólnej lub szkołą matematyczną, powstały w latach 70. XIX w. na politechnice w Lozannie, w ramach neoklasycznego nurtu w ekonomii.
Twórcą szkoły był L. Walras. Jej kontynuacją są współczesne teorie równowagi ogólnej w gospodarce (G. Debreu, K.J. Arrow).
Szkoła ujmowała zjawiska gospodarcze od strony rynku i dążyła do określenia warunków równowagi między podażąpopytem: na rynkach poszczególnych dóbr — ceny równowagi, w skali ogólnogospodarczej — równowagi ogólnej; zakładała, że w gospodarce towarowo-pieniężnej występują samoczynnie działające mechanizmy, przywracające równowagę ekonomiczną, zachwianą przez wpływ czynników zewnętrznych (zmiana techniki, gustów konsumentów); przyjmując funkcjonalną współzależność zjawisk gospodarczych oraz rzadkość dóbr, ujmowała procesy gospodarcze, jako procesy tworzenia się ilościowych relacji między rzeczami; znając takie parametry, jak gusty konsumentów, technologia produkcji, warunki instytucjonalne itd., można — w ujęciu szkoły lozańskiej — matematycznie ustalić optymalne ilościowe proporcje między poszczególnymi elementami gospodarki, a więc określić równowagę ekonomiczną.
Lozańska szkoła w ekonomii w nowy sposób ujmowała również problemy dobrobytu i związaną z nim kwestię mierzenia użyteczności. Uczeń Walrasa — V. Pareto, wprowadził pojęcie krzywej obojętności (Manuel d‘économie politique 1906) i wykazał, że konsument uporządkuje dobra wg subiektywnej oceny ich wartości, a stając wobec wyboru różnych koszyków dóbr ustali, które z nich są dla niego obojętne. Dokonania Pareto w zakresie teorii wyboru konsumenta zostały przeniesione następnie na uwarunkowania produkcyjne.
Do przedstawicieli szkoły należeli m.in.: L. Amoroso, E. Barone, F. Divisia, F.Y. Edgeworth, a do jej osiągnięć nawiązuje wielu wybitnych ekonomistów XX w., m.in. J.R. Hicks, W. Leontief i P.A. Samuelson.
W duchu lozańskiej szkoły w ekonomii stworzył 1936–37 swą ekonomiczną teorię socjalizmu rynkowego O. Lange (O teorii ekonomicznej socjalizmu, On Economic Theory of Socialism, p. 1–2 „Review of Economic Studies” 1936–37). Wkład do dorobku metodologicznego szkoły wniósł też W. Zawadzki, który w Zastosowaniu matematyki do ekonomii (1914) podjął pierwsze próby dynamizacji statycznego modelu równowagi ogólnej. Inny polski ekonomista — J. Drewnowski, w rozprawie Próba teorii gospodarki planowej (1938) wykorzystał i rozwinął idee Pareto.
Bibliografia
C. NAPOLEONI Myśl ekonomiczna XX wieku, Warszawa 1964;
M. Blaug Teoria ekonomii. Ujęcie retrospektywne, Warszawa 2000.
A. SCHUMPETER History of Economic Analysis, London 1954.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia