podstawy geometrii
Encyklopedia PWN
geometria
dyscyplina nauki zajmująca się badaniem figur, tj. fragmentów rozmaitych przestrzeni.
[gr. gḗ ‘ziemia’, metréō ‘mierzę’],
dział geometrii, w którym badania różnego rodzaju przestrzeni i ich podzbiorów (figur geom., obiektów) prowadzi się za pomocą metod analizy mat. (rachunku różniczkowego i całkowego).
dział geometrii poświęcony rzutowaniu figur przestrzennych na płaszczyznę, zwaną rzutnią, za pomocą równoległych lub przecinających się w jednym punkcie prostych rzutujących.
mat. tezy wygłoszone na wykładzie inauguracyjnym na uniwersytecie w Erlangen 1872 przez F. Kleina, które stały się podstawą nowoczesnej klasyfikacji pojęć i twierdzeń geometrii;
matematyka
nauka dedukcyjna, gałąź wiedzy, której cel można określić jako badanie konsekwencji przyjętych założeń.
[gr. mathēmatikḗ < máthēma ‘poznanie’, ‘umiejętność’],
grecki matematyk.
