pełnymi

Encyklopedia PWN

epiblast

[gr. epí ‘na’, blastós ‘zarodek’],

biol. struktury anat. w zarodkach;

epiblema

[gr., ‘osłona’],

bot. powierzchniowa warstwa komórek tworząca skórkę korzenia, zaopatrzona we włośniki;

epika

[gr. epikós < épos ‘słowo’, ‘opowieść’, ‘pieśń’],

jeden z 3 podstawowych rodzajów literackich, odznaczający się — w płaszczyźnie języka — dominowaniem narracji, fabularnym kształtem przedstawionego świata oraz jego zewnętrznym usytuowaniem wobec podmiotu literackiego, narratora.

Epikur, Epíkouros, ur. 341, wyspa Samos, zm. 270 p.n.e., Ateny,

jeden z głównych przedstawicieli filozofii hellenizmu, twórca systemu filozoficznego zwanego od jego imienia epikureizmem.

epikureizm,

prąd filozoficzno-etyczny zapoczątkowany przez Epikura (306 p.n.e. założył szkołę w Atenach, zwaną ogrodem Epikura),

epizod

[gr.],

lit. samodzielne zdarzenie lub sytuacja przedstawiona w utworze fabularnym, luźno związane z gł. nurtem zdarzeń, pozostające poza układem przyczynowo-skutkowym fabuły;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>