parowania

Encyklopedia PWN

[gr. chēmeía ‘magia’],

nauka przyrodnicza zajmująca się budową, właściwościami substancji, ich jakościowymi i ilościowymi przemianami, warunkami, w których te przemiany zachodzą i efektami energetycznymi oraz zjawiskami, głównie elektrycznymi, które im towarzyszą.

Clausiusa–Rankine’a obieg

[o. klauzjusa ränkına],

obieg termodynamiczny złożony z 4 kolejnych procesów: izochorycznego sprężania (z ogrzewaniem czynnika termodynamicznego w stanie ciekłym), izobaryczno-izotermicznego rozprężania (parowanie czynnika), adiabatycznego rozprężania pary i izobaryczno-izotermicznego sprężania (skraplanie pary z oddawaniem ciepła);

drewna obróbka,

ogół procesów technol. mających na celu nadanie elementom i wyrobom z drewna i tworzyw drzewnych wymaganego kształtu i wymiarów, usunięcie niedopuszczalnych wad drewna lub poprawę jego naturalnych cech przez uwydatnienie rysunku, barwy i połysku oraz nakładanie powłok malarsko-lakierniczych w celu wykończenia powierzchni, utwardzenia i zabezpieczenia przed wpływami zewnętrznymi;

energii źródła,

techn. wszelkie substancje, zjawiska, procesy, obiekty lub urządzenia, które mogą być wykorzystane — bezpośrednio lub po zrealizowaniu odpowiednich przemian energetycznych — do zaspokajania potrzeb energetycznych człowieka.

ewaporacja

[łac. evaporo ‘zamieniam w parę’],

hydrol. parowanie wody z gleby;

fitomelioracje

[gr. phytón ‘roślina’, łac. melioratio ‘ulepszenie’],

zabiegi przeprowadzane w celu zmiany niekorzystnych warunków środowiska i krajobrazu,

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>