optyczny
Encyklopedia PWN
prosta łącząca środki krzywizn powierzchni łamiących układu optycznego (powierzchni soczewek, zwierciadeł);
przesłona (lub jej obraz), której wielkość decyduje o ilości światła przechodzącego przez układ opt., a więc i o jasności obrazu dawanego przez ten układ;
cecha ośrodka polegająca na zależności jego właściwości opt. od kierunku;
zjawiska opt. wykazujące odstępstwo od ustalonych i w większości przypadków słusznych praw fiz.;
dawna nazwa enancjomerów.
w ośrodku jednorodnym iloczyn drogi geom. s promieniowania świetlnego i bezwzględnego współczynnika załamania n ośrodka, w którym światło się rozchodzi: d = n·s;
