okruchowych
Encyklopedia PWN
geol. kontynent istniejący od najmłodszego proterozoiku do późnego syluru, obejmujący obszar dzisiejszej platformy wschodnioeuropejskiej (Półwysep Skandynawski, Nizina Wschodnioeuropejska);
bałtycka tarcza, dawniej Fennoskandia,
geol. wydźwignięta część krystalicznego podłoża prekambryjskiej platformy wschodnioeur., obejmująca Płw. Kolski, Karelię, Finlandię, Szwecję i południową Norwegię.
detrytus
geol. luźny, okruchowy materiał osadowy powstający przez mechaniczne rozdrobnienie minerałów i skał (detrytus skalny) lub szczątków organicznych (detrytus organiczny).
[łac. detritus ‘roztarty’],
diageneza
geol. przemiany fiz. i chem. osadów i skał osadowych rozpoczynające się od momentu złożenia (depozycji) osadu, z wyłączeniem zmian spowodowanych przez współcz. procesy wietrzenia oraz procesy metamorfizmu;
[gr. diá ‘przez’, génesis ‘pochodzenie’],
geosynklina
geol. według do niedawna powszechnie przyjmowanej, zdezaktualizowanej obecnie koncepcji — rozległa i ruchliwa strefa skorupy ziemskiej, która podczas długotrwałego rozwoju podlegała najpierw silnemu pogrążaniu i wypełnianiu przez osady, a następnie intensywnym deformacjom i wypiętrzaniu.
[gr. gḗ ‘ziemia’, sygklínō ‘nachylam ku sobie’],
skała osadowa organogeniczna, pochodzenia mor., zbudowana gł. z krzemionkowych igieł gąbek, szczątków radiolarii i otwornic oraz materiału okruchowego: kwarcu, glaukonitu, minerałów ilastych, i in.;;
