ogólnej
Encyklopedia PWN
interdyscyplinarna nauka badająca przyczyny i skutki działania sił na układy biol.;
filozof niemiecki, jeden z głównych przedstawicieli klasycznej filozofii niemieckiej.
językoznawstwo, lingwistyka,
nauka o językach indywidualnych i o języku w ogóle, tzn. o charakterystycznej dla człowieka zdolności mówienia, która odróżnia go od zwierząt.
dyscyplina filoz. w dużym stopniu pokrywająca się zakresowo i treściowo z tym, co jest obecnie nazywane filozofią przyrody nieożywionej.
metoda
metodol. termin używany w kilku różnych znaczeniach, z których najważniejsze to: 1) sposób postępowania, dobór rodzaju działania (dobór i kolejność czynności składowych działania złożonego) świadomie stosowany z możliwością powtórzenia go we wszystkich przypadkach danego typu; 2) zespół czynności i środków zastosowanych w określony sposób do osiągnięcia określonego celu; 3) sposób wykonania danego zadania praktycznego lub rozwiązania problemu teoret.; 4) zespół założeń ogólnych przyjmowanych jako ramy lub wytyczne badania.
[gr. méthodos ‘sposób badania’],
powierzchniowo czynne substancje, surfaktanty,
grupa związków chemicznych, których cząsteczki są zbudowane z 2 elementów o przeciwnym powinowactwie do wody — z części hydrofobowej (o małym powinowactwie do wody) oraz części hydrofilowej (o dużym powinowactwie do wody);
