biomechanika
interdyscyplinarna nauka badająca przyczyny i skutki działania sił na układy biol.;
[gr. bíos ‘życie’, mēchanikḗ ‘sztuka konstruowania maszyn’],
mechanika układów żywych,
biomechanika
Encyklopedia PWN
(człowieka, zwierzę, roślinę), która w badaniach wykorzystuje metody teoret. (modelowanie mat., symulację komputerową) i doświadczalne (pomiary sił, przemieszczeń i odkształceń) mechaniki, a także metody powszechnie stosowane w biologii i medycynie (np. tomografię komputerową, elektromiografię). Biomechaniaka ogólna zajmuje się określaniem sił zewn. i wewn. działających na układ biol. i skutków, jakie te siły wywołują (np. ruch płynów biol. w organizmie, rozkład obciążeń w układzie mięśniowo-szkieletowym i zmiany w tkankach poddanych działaniu sił), jej problemy często są wspólne z biocybernetyką. Biomechanika medyczna wykorzystuje wyniki badań biomechaniki ogólnej w profilaktyce, leczeniu i rehabilitacji narządów (gł. ruchu) człowieka. Biomechanika pracy odgrywa istotną rolę przy projektowaniu bezpiecznych dla człowieka stanowisk i procesów pracy. Biomechanika inżynierska zajmuje się analizą i projektowaniem urządzeń techn., np. manipulatorów, robotów; w zakresie wykorzystania w technice zasad budowy i działania organizmów żywych jest związana z bioniką. Biomechanika sportu stosuje zasady biomechaniki ogólnej do prac nad doskonaleniem techniki ruchu w sporcie (np. skoków, rzutów).
