mianownik
Encyklopedia PWN
jednostka języka pełniąca funkcję semantyczną lub syntaktyczną;
nominativus
→ mianownik.
[łac.]
reformatorski ruch pedag., którego celem była odnowa szkoły oraz unowocześnienie zasad nauczania i wychowania;
policentryzm
zasada organizacji i regulacji życia społ. oparta na rozproszeniu i rozdzieleniu ośrodków kierowniczych (koordynacyjnych) oraz układów odniesienia w różnych dziedzinach życia społ. i na różnych poziomach organizacji społ., oraz — w konsekwencji — na odrębności i niezależności kryteriów ocen, autorytetów, hierarchii osób, instytucji i wartości występujących w sferze gospodarki, kultury, polityki, ideologii; przeciwieństwo monocentryzmu; jeden z aspektów pluralizmu.
[gr.],
