logiczną

Encyklopedia PWN

[gr.-łac.],

pozytywizm logiczny, zw. również trzecim pozytywizmem,

empirystyczny kierunek filozoficzny XX w., najbardziej wpływowy w okresie międzywojennym, propagujący hasło walki z filozofią tradycyjną, metafizyką, oraz głoszący postulat uprawiania „filozofii naukowej”, pojmowanej jako logiczna analiza języka.

rachunek nazw, teoria nazw,

dział logiki formalnej, którego przedmiotem badań są formuły logiczne (logiczne schematy wnioskowania), zawierające tzw. zmienne nazwowe, oznaczane zwykle dużymi literami (A, B, C... P, S, M...), a także funktory zdaniotwórcze od argumentów nazwowych.

szkoła marburska,

jedna z głównych szkół filozoficznych neokantyzmu, założytnego 1870 przez H. Cohena (który w latach 70. XIX w. napisał obszerne komentarze do 3 krytyk I. Kanta); reprezentowana również zwłaszcza przez P. Natorpa i E. Cassirera.

Abelard, Abélard, Abaelardus, Abailard, Pierre (Petrus) Wymowa

, ur. 1079, Le Pallet k. Nantes, zm. 21 IV 1142, Saint-Marcel k. Chalon-sur-Saône,

francuski filozof i teolog.

afirmacja

[łac. affirmatio ‘potwierdzenie’, ‘przyjęcie’],

log. w logice stwierdzenie przynależności 2 pojęć do siebie (np. „zwierzę jest czującą istotą”) w odróżnieniu od negacji wykluczającej łączność 2 pojęć („zwierzę nie jest rzeczą”);

agregat znaków,

poligr. kombinacja co najmniej 2 znaków podstawowych stanowiąca logiczną całość;

Encyklopedie i leksykony PWN – zobacz ofertę >>