klinowa
Encyklopedia PWN
teksty klinowe w różnych językach Anatolii, odnalezione w Boğazkale, dawnej stolicy Hetytów, i w innych miejscach, datowane na XVI–XIII w. p.n.e.;
czeski hetytolog i asyrolog;
znana dzięki źródłom zapisanym pismem klinowym od schyłku III tysiąclecia p.n.e. do ok. 1200 p.n.e. (Huryci); początkowo oprócz własnych bogów, jak Lubadagasz (Nubadig) czy Szauszka, Huryci czcili bogów przejętych od Sumerów, np. Nergala;
język z rodziny paleokaukaskiej, używany od 2. poł. III tysiącl. niemal do końca II tysiącl. p.n.e. przez Hurytów w północnej Mezopotamii, Syrii i Azji Mniejszej;
poświadczone w tekstach zapisanych pismem klinowym (od schyłku III tysiąclecia p.n.e. do ok. 1200 p.n.e.), odnalezionych w Mezopotamii, Syrii, Anatolii i Egipcie; początkowo opierało się tematycznie na tradycji sumeryjskiej, później też na syryjskiej, i pośredniczyło w ich przekazywaniu ludom Anatolii;
system pisma, w którym ideogramy oddają poszczególne pojęcia (pisma: egipskie, klinowe, chiń., pisma wielu plemion austral. i polinezyjskich, Indian Ameryki Północnej i Ameryki Środkowej, Jukagirów z północno-wschodniej Syberii);
