hetyckie piśmiennictwo,
teksty klinowe w różnych językach Anatolii, odnalezione w Boğazkale, dawnej stolicy Hetytów, i w innych miejscach, datowane na XVI–XIII w. p.n.e.;
hetyckie piśmiennictwo
Encyklopedia PWN
w p.h. przeważają teksty rel.: protokoły badania wyroczni, opisy świąt, posągów bogów i obrzędów magicznych; jako integralna część tych ostatnich przetrwały liczne mity anatolijskie; często pojawia się w nich motyw boga zaginionego, którego trzeba z powrotem sprowadzić i pogodzić ze społecznością; osobną grupę stanowią hetyckie przekłady mitów huryckich (huryckie piśmiennictwo); modlitwy i hymny opierają się na wzorcach babilońskich lub też stanowią samodzielne kompozycje; kroniki hist. osiągnęły w XIV–XIII w. p.n.e. postać wzorcową, na której opierali się późniejsi autorzy asyryjscy; także inne dokumenty, zwłaszcza listy, ilustrują rozwój formalny sztuki redagowania tekstu, nie tylko na potrzeby polit.; należą tu traktaty wasalne i międzypaństw., pod względem formy najdojrzalsze na całym Staroż. Wschodzie.
