huryckie piśmiennictwo,
poświadczone w tekstach zapisanych pismem klinowym (od schyłku III tysiąclecia p.n.e. do ok. 1200 p.n.e.), odnalezionych w Mezopotamii, Syrii, Anatolii i Egipcie; początkowo opierało się tematycznie na tradycji sumeryjskiej, później też na syryjskiej, i pośredniczyło w ich przekazywaniu ludom Anatolii;
huryckie piśmiennictwo
Encyklopedia PWN
najwięcej dokumentów pochodzi z Boğazkale i Ortaköy w Turcji; najcenniejsze są mity w postaci odrębnych pieśni albo jako część opisów obrzędów, też w przekł. na hetycki, ukazujące świat bogów (Kumarbi) i czyny herosów; mity i obrzędy huryckie odnajduje się w religii hetyckiej i fenickiej, a także w dziełach Homera (XI księga Odysei) i Hezjoda (Teogonia).
