kierować
Encyklopedia PWN
intencjonalność
czynność umysłu kierującego się ku przedmiotowi, która wg scholastyków nadaje przedmiotowi charakter bytu intencjonalnego (tzw. zdolność intelektu do łączenia się w akcie poznawczym z rzeczą poznawaną).
[łac. intentionalis ‘zamierzony’],
centralny ośrodek dyspozycyjny, utworzony 15 VII 1943 w wyniku połączenia Kierownictwa Walki Cywilnej (KWC) oraz Kierownictwa Walki Konspiracyjnej (KWK), kierujący całokształtem walki z okupantem.
florencki historyk, dyplomata, jeden z najwybitniejszych przedstawicieli renesansowej myśli politycznej.
filoz., religiozn. uczucie skierowane do osoby (miłość: Boga, bliźniego, oblubieńcza, rodzicielska, braterska) lub przedmiotu (miłość ojczyzny), wyrażające się w pragnieniu dla nich dobra (i czynienia go), szczęścia i zachowania ich istnienia.
minister
członek nacz. organu zarządzająco-wykonawczego Rady Ministrów i zarazem jednoosobowy nacz. organ administracji publicznej, kierujący określonym jej działem; powoływany w Polsce przez prezydenta na wniosek premiera (1952–89 powoływany i odwoływany przez sejm, a między sesjami sejmu przez Radę Państwa).
[łac.],
