intencjonalność
 
Encyklopedia PWN
intencjonalność
[łac. intentionalis ‘zamierzony’],
czynność umysłu kierującego się ku przedmiotowi, która wg scholastyków nadaje przedmiotowi charakter bytu intencjonalnego (tzw. zdolność intelektu do łączenia się w akcie poznawczym z rzeczą poznawaną).
Wg F. Brentany — cecha zjawisk psychicznych polegająca na kierowaniu się ich ku jakiemuś przedmiotowi; wg E. Husserla — cecha świadomości kierującej się na przedmiot, konstytuującej sens przez „zdawanie sobie z czegoś sprawy”; przedmioty intencjonalne nie są realne, ale są jednostką sensu; wg R. Ingardena wszystkie wytwory są bytami intencjonalnymi, w swej drodze do ontologii przez teorię sztuki badał dzieło sztuki jako intencjonalny wytwór artysty; w filozofii analitycznej zdanie wyrażające przekonanie osoby o stanie rzeczy; w hermeneutyce cecha symbolu jako znaku.
zgłoś uwagę
Przeglądaj encyklopedię
Przeglądaj tabele i zestawienia
Przeglądaj ilustracje i multimedia