kanonem
Encyklopedia PWN
uświęcony tradycją, powszechnie akceptowany zespół norm moralnych uważanych za najważniejsze.
metodol. sformułowane 1843 przez J.S. Milla tzw. kanony indukcji eliminacyjnej, tj. schematy wnioskowania indukcyjnego, pozwalające ustalać związki przyczynowe między występowaniem zjawisk różnego rodzaju;
w starożytnym Egipcie oryginalna koncepcja przedstawiania rzeczywistości w dwóch wymiarach, w sposób pozwalajacy na przekazanie jak najpełniejszej informacji o danym obiekcie, niezależnie od skrótów perspektywicznych;
najstarszy zachowany spis ksiąg Nowego Testamentu (Biblia), odnaleziony przez L.A. Muratoriego, opublikowany 1740;
teksty kanoniczne buddyjskiej szkoły therawada (hinajana), ułożone w języku pali i spisane w I w. n.e. na Cejlonie.
księgi deuterokanoniczne
księgi wtórnokanoniczne, których przynależność do kanonu bibl. była lub jest kwestionowana — w odróżnieniu od powszechnie przyjętych w chrześcijaństwie ksiąg „protokanonicznych”;
[gr. deúteros ‘drugi’, kanṓn ‘norma’, ‘lista’],
