Milla kanony

Milla kanony,

metodol. sformułowane 1843 przez J.S. Milla tzw. kanony indukcji eliminacyjnej, tj. schematy wnioskowania indukcyjnego, pozwalające ustalać związki przyczynowe między występowaniem zjawisk różnego rodzaju;

spośród pięciu kanonów Milla największe znaczenie mają trzy: kanon jedynej zgodności (jeżeli zjawisko A występuje zawsze wspólnie ze zjawiskiem Z lub je poprzedza, to A jest prawdopodobnie przyczyną Z), kanon jedynej różnicy (gdy ponadto przy braku A nie występuje Z) i jego odmiana — kanon zmian towarzyszących (dotyczy przypadku, gdy badane zjawiska występują z różnym nasileniem).